Conspiracy

A pot of gold amidst desolation,

A welcoming arm in my frustration,

An irresistible offer of rare delicacies:

Yes, this could be one of his conspiracies!

His words have shown you paradise,

Only to discover that it’s an island full of lies.

His promises have spawned your fantasies,

All of which ended in bitter tragedies.

He takes you to the middle of the sea,

With a vow of everlasting company,

Now you see yourself, alone, adrift,

Conspiracies have taken your life so swift.

Ecstasy was his voice, heroin was his smile,

You were addicted, deranged, deceived and beguiled.

After everything he has done, there you sit in isolation

Where’s that pot of gold amidst your desolation?

Second in a series of hate poems.

Irrelevance

To the wind that I share my bed with.

To the empty expanse that I have my meals with.

For giving me the irrelevance I don’t deserve

I have equal irrelevance for you reserved.

When the glass empties its contents

That’s the only time it approaches water.

When is the only time to repent?

When one has become a sinner.

You take time to be with other persons

And avoid me as much as possible

For nearing me is always the last option

For you think my effort is always available.

To you who approaches me only when in need,

To you who is already consumed by greed,

Your sins have ran out of forgiveness

Your fake smile is no longer my happiness.

This heart knows when one abuse has been enough.

This mind is no slave of anyone.

Someone may stay hurt for a minute and be tough;

But no one can stay forever a martyr for someone.

To the wind that I share my bed with.

To the empty expanse that I have my meals with.

I have equal irrelevance for you reserved.

I have irrelevance that you deserve.

Para sa mga taong user. Bow.

Finding Humanity

Kenneth Manuel

Finding the Lost Humanity

Watercolor

2010

 

The world’s in sullen black and on the edge of doom;
Yet no one seems to mind the overwhelming gloom.
Take me to a world where humanity exists,
And not where hearts and brains sublimate with the mists.


Reptilian eyes of sins – visions of love’s frailty;
Elegies as voices – cries of morbidity.
Scaly serpents for hair – an overgrowth of greed;
A wolf’s paw for the kill – they’ll make their own race bleed.


When values go extinct and evil prevalent,
When immorality becomes entertainment,
Bring us back to the time when real humans abound
Back when humanity can finally be found.

P.S.
This was submitted as an assignment to our Humanities class.
The painting above was a surrealist painting and was also painted by me.

Si Ambo :(

Si Ambo
Kwento ng isang lalakeng umiibig sa isang tricycle driver

Tula ni Kenneth Manuel

Ang araw nga’y palubog na,
Kumakagat na ang dilim;
Mga bumbilya’y sindi na,
Bituin sa dagat ng itim.
Naglalakad na pauwi,
Pagod sa mga aralin
Ngunit loob ay ‘di sawi
Dahil siya’y kikitain

Ang pangalan niya ay Ambo,
At kami ay magtatagpo;
Habang trike niya’y tumatakbo,
Tabi kaming nauupo.
Nakatutok siya sa daan
Para bang merong karera;
Ititigil ang sasakyan
Kung sa’n ako nakatira.

Ambo ang sa kanya’y bansag
Ng mga kapwa driver n’ya
Sa toda, ang tanging dilag,
Namumukod ang ganda n’ya.
Driver lang s’ya sa paningin,
Pero sa aking isipan
Ay kaysarap niyang dalhin
Du’n sa altar ng simbahan.

Akin siyang kikitain
Kahit hindi man n’ya tanto;
Patuloy siyang mamahalin
Kahit hindi man n’ya gusto.
Ako ay nag-iilusyon
Na akin ang puso niya –
Isang pagsintang piksyon,
Isang nobelang pantasya.

Sa malayo’y naghihintay
Para lang aking masakyan
Traysikel n’yang nakahanay
Sa kantong naging sakayan;
Nakangiting nakatitig
Sa bawat kilos niya’t galaw,
Puso ko ay pumipintig
Sa isang patagong tanaw.

Nasa dulo na ng pila
Ang trike niya na makalangit,
Dali-dali at sumigla
Walang sinayang na saglit,
At wala pang isang kurap,
Ako ay nakangiti na
Tumungo sa kanyang harap,
Bumati ng “kamusta na?”

“Aba! At ikaw na naman?”
Ang sa akin ay bati n’ya,
“Pagkakataon nga naman,
Kailanma’y ‘di pumapalya!
Tara na at sumakay na;
Sige, ngayon, libre kita.
Oh, ayaw mo? Edi ‘wag na!
Maglakad ka na papunta!”

Ako’y lalong napangiti,
‘Di dahil sa kanyang biro
Mula sa kanyang pagbati,
Puso ko na’y naglalaro;
Nagmabilis na’t sumakay
Alinsunod sa sabi n’ya;
Puso ko’y sumasabay
Sa ingay ng tambutso n’ya.

Gabi-gabi ako’y sakay,
Sa kanya ako’y suki na.
Ang biyahe patungong bahay,
Huwag ng matapos sana;
Sa porma n’yang mamasada,
Sa ngiti n’yang pantunaw,
Sa natatangi n’yang ganda,
Siya lang ang nangingibabaw.

S’ya lang ang para sa akin
Kahit s’ya ay drayber lamang;
Sa toda’y magpapakain,
Siya’y makatuluyan lamang!
Buong kalye’y magdiriwang
Sa araw ng aming kasal;
Hindi ito pangarap lang,
Ito ay desisyong pinal!

“Huy! Baka matunaw ako,
Kung makatitig ka sa akin!
Wala na ba mukha ko
At natunaw na sa hangin?”
Biglaang pabirong banat
Nang kanyang mahalata
Na tingin ko’y nakalapat,
Malagkit sa kanyang mata.

S’ya’y nakangiti sa akin
Kahit pa ako’y nabuking;
Tila may ibig-sabihin
Mga mata n’yang kay ningning.
Ako ba’y namumula na?
Ano ba ang nalaman n’ya?
Puso ko ba’y nabasa na?
Ano ang nasa isip niya?

Ako ba’y magtatapat na,
Pag-ibig ko’y ihahayag?
Gagawin ko’y tama sana,
O, ‘di ako mapanatag!
Ambo, hindi ko na kaya;
Ako’y bulkang sasabog na!
Ano ba ang aking pasya
Sa bugtong nitong tadhana?

“Baka gusto mong bumaba,
Nakatulog ka na yata?”
At sa aking sobrang kaba
Hindi ko na nahalata,
Biyahe ko pala’y tapos na,
Ubos na pala ang oras;
Pagkakatao’y wala na,
Heto’t aking pinalampas.

“Ambo, ito ang bayad ko,”
Akin na lamang nabanggit.
“’Di ba, libre na, sabi ko?”
Kanya namang pangungulit.
At hawak ang pambayad,
Kinuha ko kanyang kamay,
Akin sanang ilalahad
Ang puso kong iaalay.

Ngunit sa aking paghawak,
Ako’y may naramdaman –
Singsing na gawa sa pilak,
Suot sa palasingsingan.
Sarili’y ‘di napigilan;
Pangarap ko’y lumisan:
“Ikaw ay iimbitahan,
Ako ay papakasalan!”

Tinig ng Torpe VI: Facebook at Pag-ibig

Tinig ng Torpe VI – Facebook at Pag-ibig

Eto na naman ang tula ng pag-ibig, na ngayon ay dinamay na ang Facebook. Marami siguro sa atin ang nagmamahal, at madalas siguro Facebook ang ginagawa nating daan upang maipahayag natin ang ating nararamdaman. Ganyan talaga ang pag-ibig, nagrereflect sa status, sa pictures, sa links etc.

Itong TnT6: Facebook at Pag-ibig ay para sa mga taong in-love at hanggang sa FB ay nakararating ang pag-ibig nila. Para ito sa mga katulad kong inspired lalo na kapag makita lang ang profile ni toot o kaya mag-online siya. Haha! Para ito sa mga kinikilig kahit sa picture lang, ito yung mga tipong nagmamahal na talaga.

Ito na ang 88 lines ng TnT... :D hahaha. Comment kayo please. Hehehe :)

Una sa aking umaga, minumuta pa ang mata,
Kahit pa eyebags ay maga, sa computer ang punta.
Kahit tulog pa ang lahat, computer ay ituturn-on;
Mata ko’y magiging mulat; Facebook ang tanging solusyon.

Ang e-mail ko’y ilalagay at kung itayp parang kidlat;
Saulado na at sanay, matatayp kahit ‘di mulat.
At ang password kong mahaba, 31 letters in total,
Tuluy-tuloy, walang kaba, kung i-enter walang bagal.

Unang-unang sasambulat mga post ng kaibigan,
Mga comments kalat-kalat at photos na tinag-tagan.
Mga status na pamatay ay sunod kong makikita,
Ngunit ang tunay na pakay mabasa ang iyong salita.

Pupuntahan ang profile mo, nakabookmark na sa browser;
Lahat ng mga pinost mo, may comment ko na aanswer.
Tila automatic sa’kin na ma-memorize status mo,
At para bang naka-built-in and profile mo sa utak ko.

Favorite place ko sa FB, syempre, ang Facebook profile mo;
Ang ngiti sa iyong labi tumatatak sa isip ko.
Lahat ng iyong litrato sa monitor tititigan;
‘Di magsasawang ganito basta ba’t iyong larawan.

Nakalagay sa Info tab, saulado ko na rin ‘yan;
Nasa ko ay nag-aalab na ika’y lalong malaman.
Mga album mo sa Photos, lagi ko ring tinitingnan;
Araw ko ay sadyang ayos ikaw lama’y masilayan.

Minsan para na ngang tanga, kahit pa gabing-gabi na,
Sa profile mo’y nakanganga, refresh ng refresh sa tuwina.
Baka may bagong status ka at gusto ko nang magcomment,
Makausap pa kita dahil ‘yun ang aking moment.

‘Di mapigilang mamangha sa ganda ng profile pic mo;
Tila kahit anong kuha, ngingiti maging ang emo.
Kung sa Facebook pic pa nga lang, sa’yo ako’y iibig na,
Paano pa sa personalan, sa piling mo ay langit na!

Sa iyong Info tab ang click, Relationship Status naman,
Kahit malabo ay sabik matupad ang kahibangan:
“In a relationship with me,” ang aking isusulat d’yan;
Fighting spirit ay marami sa misyong kailusyunan.

Gawain ko oras-oras sa homepage ng aking Facebook,
Sa ultimong pagkabukas, Notifications ang first look.
Sampu-sampu kada open, hanap lang ang pangalan mo,
At baka ika’y nagcomment sa dami-daming wall post ko.

Napakalaking ngiti nga, magcomment ka lang sa wall ko
Sapagkat ito ang bunga ng pagpapapansin ko sa’yo.
Sa mga status at pictures, sa profile kong punung-puno,
Mapansin mo lang ay sure na bawi na ang effort ko.

Ilang status na ang na-post? Ilang links na ba ang na-share?
Ilang notes na ang tinapos? Ilang pacute ang na-prepare?
Halos buong buhay FB ko ay umiikot sa’yo
Nang sayo’y aking masabi puso ko kahit malayo.

[Ui.. Commercial lang. Haha. PAKISHARE sana ito sa Facebook at ipaalam sa marami na merong tulang pag-ibig na tungkol sa Facebook! I-copy lamang ang URL nito at ilagay sa inyong status. Salamaaaat! Ikalat ang WhitePanorama!]

Minsan aking naiisip, sana status na lang ako,
At kahit sa panaginip, ma-‘like’ mo man lamang ako.
Sana link ang iyong puso para magawa mong ma-share,
Maramdaman pag-ibig mo at mabigyan ka rin ng care.

At may isang application, “Lover of the Day” ang ngalan,
Random ang kanyang selection ng kunwari’y kasintahan,
At kapana-panabik nga na tayo’y mapares minsan,
Pero nagmumukhang tanga ‘pagkat ‘yan ay laro lamang.

Buti pa ang Happy Island, masaya siya sa buhay niya,
Sa turista na naglaland at sa kanya ay pumapasyal.
Sana ako’y isla dito at ako’y dalawin man lang,
‘Pagkat presensya mo’y ginto sa puso kong nagkukulang.

Sa aquarium mo sa Fishville, sana’y isda na lang ako,
At palagi mo ‘tong gawin, “Give Some Love” ay iciclick mo.
At sa Farmville naman sana ay nawala na lang ako
Nang sayo’y magpa-adopt na at lumigaya buhay ko.

Sana’y alaga mo ako doon sa Pet Society;
Bigyan mo ‘kong pag-ibig mo, nang mawala ang pighati.
Ipang-race at pagtanimin, kahit ano pang gusto mo,
Lahat ay aking gagawin, basta’t ikaw ang kasama ko.

Ngunit hanggang Facebook na lang ang corny na torpeng ito,
Puno ng panghihinayang at ‘di napadama ito.
Kung ang yakap lang sa FB ay tagos hanggang sa iyo,
Hindi mo na masasabing peke ang aking pagsuyo.

Tanging nais kong marinig ang boses mong nakakamiss,
Manggaling sa iyong bibig, mga linyang matatamis.
Sa status ay ‘di kuntento, ‘pagkat doo’y salita lang;
Tinig mo ay kailangan ko, ulit-ulit mapakinggan.

Kung maaari lang i-Plurk ang iyong buong pangalan,
Kung pwede sanang i-Twitter ang tago mong katauhan,
Kung sa Tumblr ay ilabas isang liham para sa’yo,
Kung loob ko ay malakas, ang torpe’y haharap sa’yo.

Ngunit heto ako’t pipi, sa sarili’y nakatago,
At simula nang umibig, hindi pa rin nagbabago.
Magpapatuloy na lihim, nag-aalab na pag-ibig;
Sa puso ko’y ikikimkim ang damdaming nananaig.

Itong tula’y para sa’yo, para lang iyong malaman,
Ang saya at sakripisyo ‘pag online mo akong nadatnan.
Hanggang sa susunod na chat, hanggang sa muling kiligin,
Malaman mo na ang lahat, iyan ang pinakahiling.

THE END. Hahaha. :D

Up next: Tinig ng Torpe VII, ang pinakamadramang Tinig ng Torpe so far. Clue: may konek sa dilim. :)

A Song to a Friend

A poem dedicated to everyone who needs help. Remember, you always have a friend to lean on. This is also dedicated to everyone out here who help out their friends, this poem is a salute to all of you. :)

Do you feel you’re living alone?
Can’t find your song a happy tone?
Well hey, here I am, your true friend,
Ready to care ‘til the world ends.

My friend, why do you look so sad?
I’m used at seeing you so glad.
I never want to see you frown,
If you’ll allow, I’ll be your clown.

I know you have your own problems;
I’m aware before you tell them.
I know your sad before I ask;
I know what happened in your past.

You never have to walk lonely;
Here I am to make you happy.
If all else fails all around you,
I’ll be here to help you get through.

If the whole world just made you weak,
If no one allows you to speak,
Sit beside me, I will listen;
Just remember that I’m your friend.

What is it that you are hiding?
What is that burden that you’re bringing?
Drop it off and tell it to me;
Say your words for with me you’re free.

You never have to live alone;
Now fill your song with happy tones.
‘Coz hey, here I am, your true friend,
Ready to care ‘til the world ends.

Tinig ng Torpe V: Ulila ng Init

Tinig ng Torpe V – Ulila ng Init

Nagbabalik ang tula ng torpe ulit. 40 na araw matapos ang aming pagtatapos at matapos din ang aking kaarawan, ito muli ang torpe at gumawa na naman ng tula. Sa mga nakaraang araw, labis-labis tayong naperwisyo ng sobrang init, at syempre, pati ang mga torpe naiinitan. Ngunit, hindi bentilador o aircon ang nasa isip ng torpe, kundi ang babaeng kanyang iniibig pa rin. Ang TnT5 ay tungkol sa pag-iisa ng ating torpe sa kanyang mahabang summer vacation, at ang kanyang patuloy na pag-asa sa kanyang pagmamahal.

Naglalagablab ang araw sa bughaw na kalangitan;
Mga tao’y nauuhaw; tuyo na ang kaparangan.
Kahit minsang nanalasa, ulan ngayo’y hinahanap;
Ulan ang naging pag-asa sa gitna ng paghihirap.

Ikaw nga ay parang ulan; sa puso ko’y inspirasyon,
Nagbibigay kasiyahan, sa lupang tuyo’y nutrisyon.
Kahit munting ambon mo lang, bahaghari’y bumubukal;
Hatid mo’y walang pagsalang kagalakang tumatagal.

Subalit parang ulan din na kapag biglang nawala,
Hirap ang siyang daranasin, sa init ay ‘sang ulila.
Ang lupa ay matitigang; wangis niya ay mabibitak;
Damong luntian ay bilang sa buhanginang malawak.

Bakit ba ang mga bagay kapag sa ati’y wala na,
Tayo’y sadyang hindi sanay at saka lang alintana
Mga oras na sinayang na dapat siya ay kasama,
Meron ngang panghihinayang ang sa puso’y nadarama.

Tila ba kapag nawala ay saka lang hahanapin;
Tila ba kapag may sala, saka lang ang paumanhin;
Tila ba pag ‘ka’y malayo, saka lang gustong umamin,
Sabihin na ako’y sa’yo at ikaw ang iibigin.

Sana nung ika’y nand’yan pa, ako sayo’y tumatabi,
Itayo ka ‘pag nadapa, bigyang ngiti ang ‘yong labi.
Kayrami kong inaksayang pagkakataon ko sa iyo;
Mababawi ko pa kaya mga linggong lumalayo?

Ang init nga ay parusa sa marami araw-araw,
Nakakawalang pag-asa, nakadudulot ng uhaw.
At maghahanap ng tubig o kaya’y masisilungan,
Ngunit hanap ko’y pag-ibig, ang ikaw ay maramdaman.

Ikaw ang pamatid-uhaw sa puso kong nahahapo,
Sa damdaming umaapaw na mukha mo ay mahipo,
At isang baso nga lamang ng pagmamahal mong tunay
Ang siyang tanging magsisilang sa akin ng bagong buhay!

Ang buong mundo ko ngayon ay nagmistulang disyerto;
Tuyo sa ‘yong inspirasyon, sa yakap mo’y batong-bato.
Kaytagal nang gustong hagkan at nagyo’y hindi magawa,
Kahit man lang masilayan at hindi na magsasawa.

Ayaw ko ng walang pasok, sa bahay ay nababaog,
Sapagkat ang tanging tibok ng puso ko’y natutulog.
Hanggang larawan mo na lang ang sa tingi’y tutunawin;
Nangangarap mahalikan, nananaginip haplusin.

At kailan ko kaya muli makikita ang ‘yong ngiti?
Kailan ulit ang sandali na ako’y bigyan mong bati?
Kapag nga naman bakasyon, tunay ngang napakalungkot,
Lalo’t aking inspirasyon, malayo’t ‘di ko maabot.

Ako nga’y isang ulila ng init ng iyong hawak;
Puso ko’y nawawala sa katuyuang malawak,
At ikaw ang aking hanap, ang tanging daang palabas
Sa nararanasang hirap, sa’king kawalan ng lakas.

Tuwing pagsikat ng araw, ako’y babangon sa kama.
Ako ay biglang sisigaw ‘pagkat oras ay ‘di tama.
Huli na para sa klase at hindi man lang ginising;
May dagdag na namang bente sa’king mahabang bayarin.

Dali-dali sa kusina na may dala-dalang ngiti;
Oras ay ‘di alintana, mahuli man ay mabuti.
Makikita pa rin naman ng mata ko ang ‘yong mata;
May pag-asa pang mahagkan at sayo’y magpahalata.

Subalit matitigilan at biglaang tatahimik,
Dito sa katotohanan, ako ay maibabalik.
Wala na nga palang pasok; wala na ang kasabikan.
Tila tumakip ang usok sa iyong tanging larawan.

Mananatili sa bahay at ikaw ang iisipin
Na sana’y nasa ‘yong dantay nang init mo’y aking damhin.
Hanggang hapon ay tulala, lasing sa ‘yong kagandahan,
At ang iyong alaala, tanging laman ng isipan.

Sa kalangita’y titingin, nag-iisa sa may init;
Araw ay kakausapin ‘pagkat ulo’y nag-iinit.
Sa tanaw ay walang ulap, walang haharang sa araw,
At kahit ni isang iglap, ang lamig ay ‘di dadalaw.

Labi ko ay nanunuyo; balat ko ay napapaso;
Pawis ay ‘di na matuyo, tila higit pa sa gripo.
Kung ika’y kasama lamang, init ay hindi na pansin,
‘pagkat tanging kasiyahan ang hatid mo sa damdamin.

Hindi ko na kakayanin na lumakbay pa sa init;
Hindi kayang kalabanin panahong napakalupit.
Hawakan mo aking kamay, hilain mo ko pataas;
Sa panahong nalulumbay, sa’yo ngiti’y magwawagas.

Bigyan mo ako ng tubig na umaapaw sa iyo;
Bumubukal na pag-ibig ang tatapos sa tagtuyo.
Ang init ng pagmamahal sa puso mo’y dumadaloy,
Pagdurusa’y matatanggal, pagsinta ay mag-aapoy.

Ngayon ako’y nag-iisa, sa init walang kasama;
Sa iyo ay umaasa na minsan ika’y madama.
Ngunit anuman ang dusa, sayo’y hindi magsasawa;
Sugatan man at balisa, iwan mo man akong kawawa.

Ito ang Tinig ng Torpe, aking sigaw ng pag-asa,
Masakit ma’t naaapi, puso’y iibig ng kusa.
Mahahapdi man ang sinag, init man ay sumasampal,
Ikaw ang aking kalasag; ikaw lamang ang siyang mahal. XD

Ode to Oval

Woot. Another poem for my eighth post this April. Haha. Out of my boredom, loneliness and hard feelings this Sunday, my poetic instincts kicked in again.

There is this one place in my high school life that every weekend bonding happens. All the picnics, the practices and even my lone recollections with myself happen here. This is Stotsenberg Park, popularly known as Oval. Located a few meters in front of Comclark’s façade, and just at the doorstep of Mimosa, the Oval is a wide grassy area where joggers flock in everyday to exercise. Its very wide empty space of grassy patch, along with the ambience of Clark makes it very ideal for picnics and practices. Well, this poem is all about OVAL.

Woot, and this is my first ever nature poem. I’m just a beginner in this type of poems so please compensate my weakness. Haha. Anyways, this is it.

=============================

Ode to Oval

A patch of luscious grass springing up from the lands,
Nature’s great offer in midst of concrete islands,
Where hidden thoughts roam free to heaven and beyond,
Where tranquil and gladness meet to create their bond.

The sun-touched grassy fields extend to meet the sky;
Guarding sides are the trees whose lush leaves soar up high.
Their majestic branches pamper the soil below;
Around their mighty trunks, our Nature’s beauty grow.

The autumn leaves do fall to meet the solid ground;
The calming breeze do blow, making a soothing sound.
Playful leaves will rustle, clapping to the planet,
Mother Nature’s music is readily on set.

The aerial balladeers will join the melody;
The birds extend their wings in perfect harmony,
And as the cool wind crawl on dancing, waving grass,
The overture just waits for eternity to pass.

Rising from the distance, a wall of compact earth,
Shielding the green meadows for all the things its worth.
Kissing the floating clouds on their endless contact,
The mountains shall stand tall; forever they are locked.

The clouds wander lightly on a big blue canvas,
Where vision knows no end, to galaxies it lasts.
A ceaseless horizon of awe-inspiring sight,
A sanctuary of peace where feelings take their flight.

To the Oval, to the Oval is where I want to be,
Its heart-warming embrace is what my tired heart needs.
To its welcoming hands is where I want to lay,
To her carefree ambience is where I want to stay.

Walking in the Dark

Woot. And another poem for the week. This poem was inspired by Jefran Olingay (special credits) haha. A few days ago, he posted his original poem on his notes, which is entitled “Untitled for Him”. It is a poem about God. That made me realize that all this time I am writing poems, I have never written a single one to the most worthy to have it. That calls me to make a poem for God.

Weeee, and this is my first poem for God, to God and about God. This gives me one of the best purposes for my poetry – to express how He works, to spread His good news, to share His love to everyone and to praise Him.

“Walking in the Dark” talks about a person, who has nothing to call life. He wanted to end his mere existence, and when he is on the brink of suicide, God called him to follow. From that point on, he was enlightened about life. God showed him the way. He was given the strength to start again, and ended up living a happy life.

WALKING IN THE DARK

I was lost and fatigued; I am a curse to all,
Pushed forcedly by people to my personal fall.
I am dire and hopeless; this life should be over
For no one cares for me, no one will remember.

An outcast from my land, an exile to my friends,
I spent my life alone from the start to the end.
I’m walking in the dark, welcoming open death;
My every step is blind; to doom my fate is set.

Oh light! Give me some light! I’m walking in the dark.
There’s no glimmer of hope, not a faint little spark.
Oh where is my guidance? Where’s my enlightenment?
I’ve been through great sorrows, this perilous torment.

I’m on the edge of life; I want to end it now.
Death, I will surrender! Oh sorrow, I will bow!
I aimed a stainless knife to slit my fragile neck;
Hopelessness is the cause; suicide’s the effect.

“Come with Me, take My hand,” a voice called upon me.
Hesitating, I asked, “what is it You bring me?”
“I bring you light and hope on your sorrowful walk.
Bring life to your spirit and save your soul,” He talked.

And yes, He gave me eyes to help me walk along;
The vision of His words made me suffer no long.
He is the brightest light on all the darkest paths;
He is our one big love amidst surrounding wrath.

The feet that were once weak, now grew to be sturdy;
The walk that was twisted, now came to be steady.
Today I can go through any path of any length
For I can do all things through Him who gives me strength.

He held my trembling hand and showed me His own light,
One I have never seen, one that glimmers so bright,
And by my steadfast faith, he opened up my eyes,
Showed me what’s happiness, led me to paradise.

END!
Glory to God :)

Batong Alipin

At sa wakas, natigil na ang kabaliwan ko sa paggawa ng tula tungkol sa pag-ibig. Napansin ko lang naman kasi na sumosobra na talaga ang pag-ibig na yan eh, nakakarami sa blog ko. Haha. Ayun, meron lang nakapagsabi, nakalimutan ko kung sino, si Paul siguro yun na marami pang mas mahahalagang bagay diyan maliban sa pag-ibig sa kanya.

OK! Yes! Ang “Batong Alipin” ay isang tula na nagpapakita ng kahalagahan ng pang-unawa. Sabi nga, bago husgahan, unawain muna natin kung ano ang nangyayari sa isang tao, kung ano ang pinagdaraanan niya. Dito rin, sinasabi na kailangan natin pahalagahan ang mga araw-araw na bagay sa paligid natin. Madalas minamaliit natin ang ibang bagay, pero hindi natin nalalaman na kapag wala sila eh napakalaking kawalan pala, hindi ba? Maliit man, malaki ang kahalagahan. It’s a matter of appreciation ika nga. :)

Nga pala, ang inspirasyon ay nanggaling kay Bianca. (super credits). Tinanong niya ako nung minsan kung para saan ba ang bato para sa akin, at doon ako napaisip. Woot!

Eto na, BATONG ALIPIN (da rak)

Pagmasdan ang mga bato, tahimik sa tabi;
Walang reklamo, walang sinasabi.
Siya’y naririyan, sa’ti’y nanonood;
Talambuhay natin, alam niya ang buod.

Siya lamang ang pader sa ating tahanan;
Siya lang ang pundasyon ng ating lansangan.
Mula sa liit niya, bayan ay yumaman;
Ano ba ang bato? Bakit sila nariyan?

Kasunod ng hangin, bato ang s’yang hari;
Ang ating paligid ay sa kanya yari.
Wala man s’yang tainga, pero siya’y nakikinig,
At sa abang anyo, kanya ang daigdig.

Siya’y nag-aabang, tulog man ang mundo;
Siya’y nariya’t bukas, lahat ma’y sarado.
Ngunit tayong tao, atin bang iniisip,
Maliit na bato, walang kahulilip?

Sa’ting unang tingin, ito’y walang kwenta;
Ang kanyang presensya, ‘di natin halata.
Sandal lang sa kanya, pagtapos ay iwan;
Bato, di ka man lang mapasalamatan?

Tinapakan na siya, siya’y nariyan pa rin,
Hindi umaalis, nagpapaalipin.
Ang lahat ng paa kanyang tatanggapin;
Masktan man s’ya, ang tao’y susundin.

Ang buhay ng bato, puro sakripisyo,
Puro paghihirap, walang benepisyo.
Ikaw ba’y ‘sang pipi, magpapatapak?
Kung siya ay tao lang, galit na’y sumulak!

Ang batong tahimik, kay dalas hamakin;
Kanyang tagong sakit, ‘di natin mapansin.
Sa pipi niyang anyo, siya’y nalulugami;
Sa kanyang sitwasyon, sinong iintindi?

Ating mga galit, s’ya ang tumatanggap;
Ating pagkamuhi, sa kanya ang hirap.
Higit pa sa martir ang kanyang pangalan;
Siya ay bilanggo ng kanyang katauhan.

Maghagis sa pader; kanyang babasagin.
Itapon sa ere; anyo’y hahatiin.
Hagis man sa dagat, kung saya ang hatid,
Kanya nang gagawin, anuma’ng masisid.

Ang batong alipin, bago man hamakin,
Sana’y unawain kanyang saloobin.
Mapalad din tayo at ating isipin,
Tayo’y naging tao nang Kanyang likhain.

:)

Impervious :(

And at last, another poem. This poem is plainly about bitterness – the words from a rejection. This poem describes someone who has lost his self-respect for love. Though his love for someone brings him pain – all the tears, the emo moments, the heartbreak and the bitterness, he still keeps on loving that person.

Dedicated to YOU and all the bitter lovers out there. Hahaha!

Why can’t I keep my smile?
Why can’t I be happy?
Why in a little while
I grow my self-pity?
My imperviousness
Is fading like fine dust;
This turmoil is endless;
Forever it will last.

I’m facing the mirror
In minutes of silence;
In front is a horror,
A drama so intense.
I’m staring hopelessly
Feeling my self-despair;
And the glass reflects me
With a heart so impaired.

When love grows embittered,
From crush to obsession,
From peace to disaster
To my self-destruction.
A heart starts to expect,
Then slapped by rejection,
Lost is my self-respect,
My heart’s with incisions.

When friends go enemies,
The glass will go tainted.
The company you’ll miss
The joy dispirited.
You call her your friend once,
Can’t do that anymore;
She closed her heart’s entrance,
Cannot walk through that door.

I am impervious,
Well, that is what I thought.
Whichever road I choose,
There’s no pain life has brought.
I can bear any pain;
I can hide all my tears.
I can get through the rain;
I can conquer my fears.

And yes I am so wrong;
My foundation grew weak.
My shield for not so long
Is beginning to creak.
The tears I could not bear
From flowing out my eyes;
The world would never care;
I am everyone’s despised.

Hear my scream! Hear my cry!
Bitterness will not end!
Love will live, it won’t die,
Though it’s grief that it sends.
When love goes uncontrolled,
When love becomes your foe,
Take the ride, tightly hold
TWIN OF LOVE IS SORROW.

Ang Ikot

Ang Ikot :)

Yun. Introduction muna. Iba na ang ikot ng mundo ngayon. Pati isip ko iba na rin yata ang ikot. Para hindi na paikutin pa, eto na ang tula. Haha. (kaganda na ng intro, haha)

Pag-ibig nga naman, minsanang mahulog,
Siya ang naiisip hanggang sa pagtulog;
Minsan nga ay lito, ano ba ang ikot
Ng pusong ito na hindi makalimot?

Unang pag-ibig nga ‘y hindi malilimutan,
Ang tali’y mahigpit, walang kapigtalan;
Ngingiti na lamang at magugunita,
Kahit pa may luha sa’king mga mata.

Ang aking pag-ibig, matagal nang lihim
Sa pusong tahimik, ako’y nagkikimkim;
Dati’y kuntento sa “Mula sa Malayo”
Ngayo’y nanghihingi ng konting pagsuyo.

Mainit ang hapon, ako ay pinilit;
Babae sa tula, sa kanya’y mabanggit.
Nang aking masabi, laking gulat niya,
Nang aking banggitin ang pangalan niya.

Ako’y sinungaling, ‘yan ang bansag sa akin,
Di naniniwala sa aking pag-amin;
Mabigat na sampal ang aking tinanggap,
Matapos aminin sa kaniyang harap.

Ang ikot ng mundo tila ba tumigil;
Ang buong mundo ba ako’y sinisingil?
Huli nang sabihin, patapos ang klase,
Kaya ba’t pag-ibig, ganito ang ganti?

Mapa-dimonyo man, ‘di maniniwala,
Isang panloloko, katapata’y wala,
Iyan ang sabi niya sa pusong sugatan,
Ako ay puno ng kasinungalingan.

Anong pakiramdam, ano ba ang sakit
‘Pag ang salitang puso ang sumambit
Ay hindi tanggapin, ‘di paniwalaan,
Ang sayo’y malaki, kanyang kalimutan.

Sa’yo ay seryoso, sa kanya ay biro;
Sa’yo ay pag-ibig, sa kanya ay laro;
Aniya sa akin, ako na’y sumuko,
Pag-ibig na ito, ipaglalaban ko. XD

Anuman ang ikot ng utak mo ngayon,
Sinuman ang laman ng puso mo ngayon (aw)
Ika’y aking mahal, ‘yun lamang ang alam,
Pag-ibig ko sayo’y hindi mapaparam.

Iba man ang ikot ng puso mo sa’kin,
Maniwala ka lang na ako’y ‘yong angkin.
Walong buwan na ako’y ‘yong pinangiti,
Maniwala ka lang, iyon lang ang mithi.

For You

Haha. To tell everyone, this was the VERY FIRST POEM that I made with a REAL inspiration. This was made around July, when my “love” was still at the beginning then. Never thought it would reach this far. Haha.

This is the only poem that I did not post of all my creations. Asking why? SECRET XD. The title is simple, but it has something to do with the whole poem. Read my eight-stanza first time confession. LOL.

As I focus on you, not minding everyone,
Fantasy thoughts of us is flashing one by one.
I see you from afar, as if you were so near;
And I smell your strong scent, as if you’re sitting here.

Every morning, I smile for it is another day,
Oh! I’ll see you again! “Be with me!” I will pray.
As I enter the room, I’m sad if you’re not there,
But I’m willing to wait, anytime, anywhere.

I don’t know how it is to fall for someone else,
Rushing blood to my head! Oh, an enchanted spell!
Day and night, home or not, you’re running in my mind,
Lonely times turn to joy; is love really this blind?

From the moment I lay my head on my soft bed,
An image of your face pops always on my head.
I imagine that we’re hugging each other tight,
Conversing happily in the midst of the night!

You made my loveless heart beat love for the first time,
Leaving me bedazzled each moment you pass by.
Your great walk and your talk, your personality,
You and I together, can these dreams be for real?

And I admire you still, but all I’ll do is stare,
I’ll wait in hopeless hope, that sometimes you’ll show care.
All the times we have spent is the closest I got,
That you have loved me true no matter who or what.

To here I’ll end this poem, my love still in secret,
Never can I say it, but still I can’t forget.
You are all that I see, all that I hear and think,
Mission impossible: your tender heart to win!

:P

My Musical Genius :)

We all have a song inside our heart that we always sing. This song makes us uplifted, relieved and loved. We are all musical geniuses on our own selves; we just all need the courage to express ourselves. “My Musical Genius” is a poem dedicated to everyone who have inspired others to do their best, to find the song inside their hearts, who have the capabilities to make others smile. We all have that special someone who lightens our world, right? :D

My Musical Genius

I may never be the great musical genius;
My voice is terrible; my tone is disastrous.
I may be the object of humiliation,
Still my heart is singing with inspiration.

I may not match your voice, your mighty singing voice;
I don’t create music, because I create noise.
Here is the microphone in front of my vocals,
A bad tone is uttered; the result is fatal.

I don’t play the guitars the way everyone strums,
Nor the harmonica, the way everyone hums.
I drift out of timing and I ruin all songs;
The lyrics go rumbly, and the tone is all wrong.

I may not have the beat to match the way you drum;
You turn all things alive; you make everyone come.
You make everyone dance; you make everyone sing;
In the times of silence, it’s happiness you bring.

I may not play the flute the way you blow it smooth;
On a calm summer day, it’s everyone you soothe.
Nature will come closer to sing with your music,
And yes, your masterpiece is truly a classic.

I don’t play the piano, my hands are just too slow;
I do not have the notes to make affection grow.
I am a plain person amidst a music world,
Armed with no melody, no great beat and no words.

The chords seem to fail me; the strings resist my pluck;
My hands are aching now; I’m running out of luck.
The music sheets are blurry; the notes appear obscure;
My voice is in its worst; I need to find a cure.

And you were there singing my favorite lyrics;
You were smiling at me as you showed me music.
Gracefully, vibrantly, you pulled me back to life,
Away from the silence, away from the frowns and strife.

And then I sang a song, and hit all perfect notes,
And every word I cry, I feel my body float.
My strums on the guitar, a light and crispy chime,
The lyrics that I sing, a pure poetic rhyme.

My tempo was superb; my pitch went excellent,
And every tab I pressed filled in my lost content.
The beat is inside me, setting my heart to flight,
My one burning passion – one song suited me right.

My feelings just went out, unheard of, unspoken.
With you, I felt inspired; my heart grew enlightened.
And with your melody, you raised me up above,
And then I heard this song – a song that I call LOVE.

The soft hums of my breath, and the beat of my heart,
The symphony of life, an orchestra of art,
You will always stand as my musical genius,
You taught me the best song – it is my love to you. :)

Tinig ng Torpe III: Mga Palamuti't Pangarap

Tinig ng Torpe III
Mga Palamuti’t Pangarap

Ang kampana ng simbahan, tayo ay ginigising na
Pagkat ngayo’y kapaskuhan at sasamba ang balana;
Sa gitna ng kasiyahan, ako’y naiwang mag-isa:
Mukha mo’y nasa isipan, patuloy na umaasa.

Malamig na ang amihan; Pasko na nga’y naririto;
Sana ikaw ay mahagkan, sa gitna ng lamig na ‘to.
Tayo ay sabay hihigop ng umuusok na sabaw,
At sa iisang talukbong, tayo’y iinit sa ginaw.

Sa labas ay may bibingka, bagong luto at mainit,
Ngunit iba kapag yakap ang sa iyo’y humihigpit;
Wala ng ibang panlaban sa gabing malamig
Kundi init sa katawan ng nag-iisang pag-ibig.

Isang laro sa mga mata ang kulay ng banderitas:
Matitingkad at pambata, isang obra sa itaas!
Pero ang kulay ay kulang para ang puso’y matuwa,
Sa mata mo ay sulyap lang, buong buhay, di magsasawa!

Simbang gabi’y bubuuin kung ikaw lang ang kasama;
Probinsya’y ‘di iisipin, hawak mo lang ay madama.
Sa kaarawan ni Kristo, ang tangi kong panalangin,
Kung magtapat ang torpeng ‘to, sana ay iyong sagutin >:]

Pero kailan magtatapat ang takot at torpeng puso,
Taon na ay mag-iiba’t magpapalit na ng uso.
Bago yata magsalita, pundido na’ng mga bituin,
Ang tinatagong pagsinta, kapag nahuli’y aanhin?

Kumukuti-kutitap na, wari’y mga alitaptap,
Mga pampaskong bumbilya, tila langit ay natatap;
Gumagapang, patay-sindi, sari-saring mga takbo,
Nagliliwanag sa gabi, mga mata’y nililito!

Pero Pasko ay madilim kung ika’y wala sa tabi;
Ngiti mo ay nagniningning, ang tanging ilaw sa gabi.
Sanlibo man ang Christmas lights, tuwa’y ‘di maaaninag,
Dahil sa aking Silent Night, ikaw lang ang siyang liwanag.

Punung-puno ng palawit ang mailaw na krismas tri,
Mga bola’y nakasabit, garland, pinecones at reindeers din.
Ang iyong larawan sana, isasabit ko sa puno;
Sa paskong ako’y ulila, ikaw pari’y nasa puso.

Ayon sa Banal na Aklat ay isinilang si Kristo,
At dahil sa sila’y salat, at sakay lamang ng asno,
‘To’y nangyari sa sabsaban, kasama ang mga hayop;
Ligtas ang sangkatauhan, tayo ay napagkaloob!

At kahit saan nga naman, mapasabsaban o kalsada,
Tunay na pag-iibigan, anumang lugar ay ramdam.
Basta’t ikaw ang kasama, saanman ay tutunguhin,
Lahat ng daana’y magiging paraisong hardin!

Ayon pa sa kasaysayan, isang tala ang gumabay,
Sa tatlong may nalalaman sa pagsilang ng Messiah,
At kanila ngang narating ang bagong silang na sanggol,
Na payapang humihimbing para magbigay ng handog.

Wala ng ibang bituin ang sa akin ay gagabay;
Ikaw lang ang mamahalin; puso ko sayo ay alay.
Ikaw ay aking susundan, tungo ko ang iyong puso;
Ang tala sa kalangitan sa gabi ng aking Pasko!

May kakatok sa pintuan at magsisimulang kumanta
Para lang aming limusan, aawit ang mga bata;
Minsan aking naiisip na pagbukas ko ng pinto,
Sana ika’y nakasilip, sa harap ko’y nakatayo.

Wala ng mas tatamis pa sa boses mong makalangit;
Tunay kong ikatutuwa ‘pag ngalan ko’y ‘yong mabanggit;
Kumatok ka lang sa amin at bukas ang aming pinto,
Ikaw ay patutuluyin, ibibigay kahit ano.

Ako naman ang kakanta, mangangaroling sa’yo,
Hiling ko’y iyong pagsinta, mapasaakin puso mo.
Ang salapi’y di kailangan, nasa ko’y ang iyong ‘oo’;
Pagmamahal ko’y suklian, ibigay mo ng pamasko.

Aanhin ang sobreng pula, aanhin ko’ng mga kahon,
Kung ikaw naman ay wala, kasiyaha’y mababaon?
Ang hiling ko ngayong Pasko, walang iba kundi ikaw,
Sana ako’y may regalo, Pasko ko’y bigyan mong ilaw.

Santa Claus, ikaw ba ‘yan at ako na ay hihiling?
Wishlist ko na ay lalagyan ngunit hindi pupunuin,
Tanging ang iyong pangalan ang isusulat sa papel;
Sana ngayong kapaskuhan, ako ay magdilang-anghel.

Sa gitna ng palamuti, ako’y muling nangangarap,
At sa hiling kong mumunti, nawa ay aking malasap
Ang pag-ibig ngayong Pasko, yakap sa gitna ng lamig,
Kasiyahan sa aking lungkot, kalma sa gitna ng nginig.

Ang Pasko ay pag-ibig daw, panahon ng pagbibigay,
Pero tapos na ang araw, ako’y puno pa ng lumbay.
Ako sana’y isang parol, nag-iilaw at makulay,
Sa isipa’y walang gulo, masaya sa kanyang buhay.

‘Yan na ang mga paputok, nariyan para mag-ingay,
Sa pagmamasid sa usok, sa puso ay mayrong aray;
Habang nagkakatuwaan ang buong mundo sa Pasko,
Narito ako’t luhaan, nakaluklok sa may bangko.

Sisindihan ang kandila, aking malamlam na ilaw,
At sa aking Noche Buena, laman ng isip ko’y ikaw.
Ito ang tinig ng torpe, at sa Pasko’y aking hiling,
Magtapat ang aking labi at ikaw na’y makapiling.

Voices

Voices

This is my cry.. my thoughts.. I was planning to join the Fourth Year Chorale for the Musikahan but was unable to do so because I was at the Regionals Schools Press Conference. When I went back to school, I was just informed that the auditions are over, and that the choir is already full and would not accept any students anymore. Sad.

Alone in the empty woodlands,
I walk as my world starts crumbling;
No one can fully understand
My long, solitary weeping.
Those chanting voices I have heard
Singing carols from afar,
Oh painful are those piercing words,
Their cheerful lyrics bring me harm.

In my dull eyes, I see them form:
Straightly postured, happily lined;
Then voices began to be born
As the conductor gives the sign.
Their singing tongues started to move,
And the music is pacing up,
The whole world is starting to groove,
And all the people started to clap.

Somehow, a glow abides in them,
A guiding light to victory,
As they sing their Christmas anthems,
They step close to their full glory.
I should be happy for their song,
But I scream envy and sorrow;
In my heart, there is something wrong
Like there are no bright tomorrows.

Why is the glow among the choir?
Why is it away from me?
Am I hopeless, worthless and dire
For that glow to not shine on me?
True, they say the world is unfair,
And fate is an evil player;
Chances will knock when you’re not there;
Time is luck’s ultimate slayer.

As I was sleeping in the woods,
Dreaming of my deep fantasies,
Somebody’s taking off his hood
To sing his charming melodies,
And as I intoxicated
Myself in my sleep’s wandering,
The few slots are being granted,
And my chances are vanishing.

And I can never tell myself
That everything will be alright,
When I know I’m in need of help,
When there is danger in the night!
In this hostile, gloomy forest
Lives a strong, restless enemy,
Able to put me in distress
And give me endless miseries.

Sooner my fate will turn again,
A wave of mishaps will approach;
It will bring even greater pain,
It is my lonely life to poach.
One night that I have slept too much
Will bring me three months of darkness;
Never can I have a slight touch
Of the gladness I once possessed.

Every beat is an agony:
Aiming at me, a deadly dart.
Every note is a misery,
Whose goal is to crumble my heart.
Every pitch is a helpless cry
That nobody can comprehend.
Every word is a curse to die,
Oh when all of this have an end?

They will be called; I will be left;
Only with me is my despair.
All my joys had already slept
And abandoned me in nowhere.
In the next room, they will enter,
Leaving me in my endless frowns;
And those voices, they will be heard;
Their melodies bring me deep down.

They will be all talking of it,
Their happy moments in practice,
They will sing with many repeats
Their medley Christmas choral piece.
I will sit there, all out of place
As they chatter in full power,
It is a big slap to my face,
It makes me sad when they converse.

And then I realized one thing
As they greet me with sincere smiles,
I realized that when they sing,
All of my world is now defiled.
The moments I see them happy
Makes me contented deep inside.
Even I lost their company,
At least I see their smiles so wide.

What is sorrow? What is envy?
All of these are just mere evil.
To myself, I shall not pity,
I should focus on what is real.
We all have our share of trials,
But we shall have the will to smile.
My problems will not burn my time,
I’ll make each second more worthwhile.

I am not the only person
Who is experiencing bad luck,
Be glad I am not in prison,
Be glad my vision is not black.
Just think that I am still lucky,
Amidst the hurdles that abide,
Move on and think positively,
Just take a look at the bright side.

Cassiopeia

New lines from my old mind. Wot.

The night sky gives nothing but gloom
Where brightness die, where darkness loom.
The clouds are thick over my head;
The stars are gone, the land is dead.

Cassiopeia! Cassiopeia!
Be with me in this hysteria!
Queen of the night! Heaven’s empress!
My love to you is the highest!

Atop the clouds, I know you’re there;
Below the trees, I’m in despair.
I want to see your splendid face
To light me up in this disgrace.

You are my jewel in the sky;
You are the glow of all fireflies.
The constellation of my heart,
To you my love will not depart.

Cassiopeia! Cassiopeia!
Be with me in my lone drama!
Queen of the sky! Heaven’s empress!
Give me your love in this distress!

Why do I still look at the sky
To see your face, to see you smile,
When I know that you’re deep in me,
I’ll just hold my heart as it beats.

You may be covered by the clouds,
Still inside me, you’re safe and sound.
Throbbing, twinkling inside my mind,
My happiness to you I find.

Cassiopeia! Cassiopeia!
Read my feelings in these stanzas!
Queen of the night! Heaven’s empress!
If I confess, would you say yes?!

Tinig ng Torpe II: Masakit na Masarap. :)

Tinig ng Torpe II
Masakit na Masarap

Sumisigaw aking puso, ngunit walang dumidinig,
At sa aking pagtatago, dilim ang s’yang naniniig.
Lungkot ang s’yang sumasakop sa puso kong nag-iisa;
Bakit nga ba nagpasakop? Bakit ba nag-iisa?

At ngayon ika’y titingnan na puno ng kagalakan
Ngunit ang aking isipan ay may pinagsisisihan;
Sayang lang ang aking oras kung ako’y hindi kikilos,
Sa pag-amin ay iiwas, mga araw inuubos.

Ako ay sasama sa’yo saan ka man paroroon,
Gaano man ‘yun kalayo, anuman mga panahon;
Ika’y aking tatabihan, bumagsak man ang mga tala,
Magpahanggang kamatayan, pag-ibig ko’y walang sala.

O bakit ba ang pag-ibig, masakit habang masarap,
Nakapapaso sa bibig, pero saya ‘pag nalasap?
Marami ang tumitikim, marami ang sumusubok,
Ang sakit ay iaatim para ang puso’y tumibok.

Maraming luha’ng tutulo; ang mundo ay hahagulhol,
Pagtatalo’t pagkatalo sa pag-ibig na masahol;
Nag-uumapaw sa sakit ang sarap ng pagmamahal;
Ang pighati ay kapalit ng kasiyahang bubukal.

Tuwing makikita kita sa dantay ng ibang tao,
Ang puso ay nasasaktan, ang loob ay kumukulo;
Nakangiting nakasandal sa balikat na ‘di akin,
Tila ba sakal na sakal ang pusong mapanibughuin.

Ngunit sa aking isipan, may tanong na naglalaro;
Ano ba ang karapatan magselos ng ‘sang tulad ko?
Isang sampal na mahapdi sa pagmumukhang makapal,
Ano ba ang magagawa, e iba ang iyong mahal?!

Masakit nga kung titingnan na ‘ka’y sa kamay ng iba,
Sa akin din ang kasalanan, sa iyo ako’y sino ba?
Kaklase at kaibigan, kasa-kasama paminsan,
At hanggang doon na lamang ang pagsasamahan.

Pero bakit nakangiti ang mukha kong may hinagpis?
Hindi nagdadalamhati sa likod ng sobrang inis,
Bagkus ay nasisiyahan sa tanawing nakikita,
Ano ba’ng napagmamasdan at natutuwa ang mata?

Mga mata mo ay perlas, mas makinang pa sa ginto,
Ngiti mo ay lalabas, sino ang ‘di mahuhulog?
Kahit iba ang kasama, makita ka lang masaya,
Kagalakan nadarama kahit ‘di ramdam ‘yong yakap.

Kapag ika’y pumapasok sa isipan kong magulo,
Ako ay mapapalunok, mapapahawak sa panyo,
Mapapakapit sa buhok, sabay isip ng malalim,
Sa sarap na inaalok, sa katumbas nitong dilim.

Bawat alaala mo ay isang kurot na mariin,
Paghihinagpis ang bigay sa isipan at damdamin;
Sa oras na nasasayang, sa oras pang sasayangin,
Ang nakapanghihinayang, ‘di ko pa kayang sabihin.

Bawat alaala mo rin hatid ay sobrang ligaya:
Mga gunitang sa atin, mga araw na kaysaya,
Ang ating pagsasamahan, mga kwento mo sa akin,
Lahat ay nasa isipan, tinatago ng damdamin.

Lahat ng litrato natin, aking tinitingnan lagi,
At doon sa bawat tingin, sa isipa’y sumasagi,
Just edit sa’king Photoshop kapag sumapit ang gabi,
Pagkaraan ng ‘sang iglap, kami na ay magkatabi!

Lahat ng ‘yong alaala hatid ay sakit na sarap,
Hinanakit na ligaya, pagdurusang alapaap;
Ewan ba sa’king sarili at kaytagal nagtitiis
Na ang pagsinta’y ikubli at mag-isa na tumangis.

Sana sa daigdig na ‘to, lahat ay pwedeng sabihin
Nang sayo’y walang babato, bagkus ika’y pupurihin,
Pero ang pasya ng mundo sa’king pagsinta sa iyo,
Ikimkim lang at itago hanggang sa ika’y lumayo.

Sino nga ba ang nagsabi na ito’y ‘di pwede’t bawal?
Wala! Walang imposible sa lalaking nagmamahal!
Uunahin ang pag-ibig sa sariling kapakanan,
Ang torpe ay nadidinig ng buong sangkatauhan!

Pero ang pagkakaibigan, siguradong masisira,
Kaytagal pinaghirapan, bigla na lang mabubura?
Roleta ng tadhana ko, ano ba ang pipiliin,
Kaibigang sigurado, kasintahang alanganin?

Kayhabang pagsasama ang nakasaalang-alang;
Isang taong mahalaga, magagalit, maiilang.
Aamining pagmamahal, kapag hindi mo tinanggap,
Sa iyo ay isang aral na lumayo sa’king yakap.

Ako’y tatahimik na lang, pagmamahal ikikimkim,
Para ako’y ‘di lubayan, makalapit pa ng lihim;
Ngayo’y sasamantalahin, pagkakaibigang ito;
Bawat sandali’y dadamhin habang tayo’y magkatoto.

‘Pag sinabi ko sa iyo ang nararamdamang ito,
Baka ako’y iwasan mo at iwang durog ang puso,
Pero sa pagkakaibigan, tayo pa’y nagkakatabi,
Ika’y nakakabiruan, mga gusto’y sinasabi.

Ang pagmamahal kong tunay, napakasakit itago,
Pero ngiting iyong bigay, sa mundo ko’y nagpabago.
Dahil sa tinig ng torpe, akin ngayong nalalasap,
Dumudugo, humahapdi, ang masakit na masarap.

Apocalyptic Love :)

The planet may come to an end;
Our situation may be dire.
The whole island may break and bend;
Our world may be consumed by fire.
Our time may all be lost and spent;
Our fate is hanging by the wire.
Then I find my saving heaven;
You’re the only girl I aspire.

As the meteors fall from the sky
To give the Earth a giant boom,
To you I fall; my heart would fly;
We’ll share our thoughts amidst the doom.
Nuclear wars light all our nights,
What great mishap to our Earth looms.
I do not care; I’ll be your knight;
I’ll be with you amidst the gloom.

Earthquakes may rock the whole planet;
All humans running so frantic.
Your memories I won’t forget,
I’ll stay with you in this manic.
We may die as volcanoes jet
Lava, rocks and pyroclastics,
But baby I would not regret
Joining you amidst the panic.

Typhoons may come and bring great floods,
Break up dams and sweep away homes;
Droughts may set in and dry up lands,
Killing forests and burning tomes.
Any weather I’ll still be glad,
Whatever deadly danger roams;
A paradise in battered lands,
Your company is my one home.

Famines may kill the human race,
Cripple us down to our own flesh;
It may spread in the fastest pace
Bring us to ground into ashes.
But my girl when I see your face,
I feel immune to viruses,
Your light smile gives me strength and grace,
You’re the vaccine to all diseases.

An alignment of all planets,
The galaxy and our own Sun,
And the Mayan Calendar is set
To finish its long cyclic run.
But I would not give a moment,
As long as we are having fun.
I won’t cry if the world will end
Unless your presence will be gone.

Oh death is inevitable;
It will come creeping unto us.
But I don’t think of it at all,
I don’t care what’s going to pass.
Our bind is indestructible
Whatever Apocalypse will lash;
I’ll be with you; we’ll rise and fall;
A death with you is life at last!

Revelations have predicted
The Anti-Christ will come and rule;
With you, my girl, we’ll be protected
From anything evil and cruel.
Our love will lead us untainted
From Hell’s burning and fiery pool.
To the heaven, we’ll be supported
Away from being tricked and fooled.

Our end may be catastrophic,
Fate may be apocalyptic,
The world may end
Death it may send
Though it will be cataclysmic,
One thing will remain romantic.
In the end we’ll reach the skies above,
Come and accept my apocalyptic love.

Tinig ng Torpe x_x

Ang pinakamahabang tulang Tagalog na tumagal sa akin. Haha :D Pinaghirapan ko ito ng 5 oras siguro, na putul-putol sa loob ng tatlong araw. Gusto ko pa sana habaan, dudugtong ko na lang kapag gusto ko pa. Haha :D Pamagat nito... "Tinig ng Torpe..."

Ako nga ay isang pipi: sa sarili’y nakatago;

Damdamin ay kinukubli, puso’y nakabalatkayo!

Ang sigaw ko ay tahimik; ang yakap ko ay anino;

Ang paghaplos ko ay hangin, bakit ba torpe ang puso?

Ang puso ko’y nakabukas, at ang labi’y nakasara;

Kailan ko ba ibubuka? Kailan ba magsasalita?

Nand’yan ka na, abot-tanaw, paminsa’y nakakasama;

Tila ba nangingibabaw sa’king sarili ang hiya.

Ang aking mahinang tinig, ang sigaw kong walang lakas,

Sana ay iyong madinig, mabanaag o mabakas.

Bawat gabi’y nananalig sa Diyos na nasa itaas,

“O kailan ba maniniig ang pag-iibigang wagas?”

Tanong ko ay walang sagot; utak ko’y walang pahinga;

Isip ko ay lumilibot, hinahanap kung nasa’n ka.

Kung ikaw lamang ay abot bawat minuto at araw,

Ang puso ko ay sasabog sa sobrang pagkatuwa.

Bawat araw na dadaan, sarili ko’y tatanungin,

Sasabihin ko na sa kanya? O ipadala sa tingin?

At sasapit ang ung u, hindi ko na masasabi,

Oo, aking sinasadya na padaanin sa hangin.

Paghiga ko sa kama, sa sarili’y maiinis,

Ano ba ang ginagawa? Pagkakatao’y umaalis!

Ako’y haharap sa unan, pagtapos ay magsisisi,

Mapapangatngat sa punda sa sobrang paghihinagpis.

Ako ay mapapangiti ‘pag ika’y ginugunita,

Kunwa;y magkatabi, nakahiga sa damuhan;

Sa labi’y namumutawi, matatamis na salita,

Hanggang sumapit ang gabi, kamay nati’y magkahawak.

Pangalan mo’y ulit-ulit na lumalabas sa bibig,

Wari’y ‘sang batang makulit, ‘di mapigilan ang kilig.

Isang mahabang pag-impit sabay ng kabig ng dibdib,

Ang mundo ay lumiliit sa aking mumunting silid.

Sa bawat magkasintahan na aking napagmamasid,

Sarili’y nakukulangan, kailangan ko ng pag-ibig;

Sa ngitian at akbayan, ako’y sadyang naiinggit,

Napapasok sa isipan, hiling ko sana’y tayo din.

Para bang napakasarap kung mahal ka ng mahal mo;

Parang nasa alapaap kung kayakap mo mahal mo;

Ngunit sa pangungulila, ginuhit ang tadhana ko;

Ang torpeng nagpapaawa, ngunit ‘di man kumikilos.

Ang puso mo’y nakasara, ang pinto’y nakakandado;

May iba bang nakatira? O ayaw mong magpapasok?

Puno ng kaba at hiya, ayaw ko namang kumatok;

Paano ko malalaman ang sagot sa aking tanong?

Kaysarap mong tingnan lagi, ngunit hanggang tingin na lang.

Kay tamis ng iyong ngiti, ngunit pangkaibigan lang.

Telenovela ang dating, cheesy’t OA ang tauhan,

Ang buhay nga’y parang TV, napakadaming eksena.

Kapag ikaw ay ngingiti, magkukuwento tungkol sa’yo,

Bawat buka ng ‘yong labi, napatutulala ako.

Anuman ang sabihin, makikinig ako sa’yo;

Lahat ng iyong babanggitin, itataga ko sa bato.

At sa tuwing umuulan, ika’y aking maiisip?

Ano ang ‘yong kalagayan? Ikaw ba ay nilalamig?

Anuman ang kalamidad, hahandugan ka ng himig,

Ika’y aking tatabihan sa gabing mahalumigmig.

Kung ikaw ma’y walang payong, walang panlaban sa ulan,

Halika’t dito sumilong, ikaw ay proprotektahan,

Ipo-ipo man o bagyo, ika’y aking sasamahan,

Pwede na ‘kong mapahamak, ikaw lamang ay mahagkan.

Kapag ikaw ay pupunta at lalapit sa’king tabi,

Ang sarili’y mawawala at mapapakagatlabi;

Sayo’y gusto kong humiga, maramdaman ang iyong init,

At ako ay matitigan na para bang umiibig.

At ikaw nga ay tatabi, puso ko’y tumatalon;

Sumisigaw ang damdamin ngunit labi ko ay tikom.

Kailanma’y di magsasabi, sa tubig ay di aahon,

Kailanman ay ‘di aamin, ipalitis man sa hukom.

Pero kung ako ay bukas sa damdamin ko na ito,

Ano kaya ang siyang wakas ng love story ng buhay ko?

Masaya ba ‘tong lalabas o magiging kwentong bigo?

Sana lang ay mayrong lakas magtapat ng pag-ibig ko.

“Sa huli ang pagsisisi,” sabi ng salawikain,

Baka nga ito’y mangyari kung hindi pa ako aamin;

Sa pagdadalawang-isip, akin na lang sasabihin,

Anuman ang mangyayari ay hayaan na lang natin.

Padadaanin na lang ba, maraming pagkakataon?

Palilipasin na lang ba, mga umaga at hapon?

Puso ko ma’y malulumbay, mangungulila man ako,

Isang masagit na aray – pero ang sagot ay oo.

Tila ako’y isang multo na hanggang paramdam lamang,

Hindi masabi ang gusto, hanggang pasenyales lamang;

‘Pag may ilaw nakatago, sa dilim ay lumalabas,

Torpe ba ang espiritu dahil ayaw magpakita?

Ang sigaw na walang lakas, boses na wala sa baga,

Salitang ‘di binibigkas, ang tugtuging walang kanta,

Isang tulang walang sinasabi at hindi pinapakinggan

Ito ay tinig ng torpe, sana’y iyong maramdaman. :)

TAPOS.